NDT تضمین ایمنی در هوانوردی

پروازهای تجاری از زمان تولد آن در دهه 1920 بسیار تغییر کرده است. در آن زمان، هواپیماها فقط با سرعت حدود 100 مایل در ساعت حرکت می کردند و تا ارتفاع 3000 پا می رسیدند وکابین ها نیز تحت فشار نبودند.
در سال 1926 ایالات متحده اولین کشوری بود که قوانینی را تصویب کرد تا هواپیماها بازرسی شوند. از آن زمان به بعد، توسعه مداوم بازرسی برای ایمنی در صنعت هوایی به وجود آمد.
ایمنی و قابلیت اطمینان در بخش هوانوردی در اولویت قرار دارد. روش های آزمایش غیر مخرب یا NDT برای تضمین یکپارچگی سازه ها و اجزای هواپیما استفاده می شود. روش های NDT امکان یافتن و دسترسی به ایرادات یا ناهنجاری ها را بدون به خطر انداختن هواپیما فراهم می کند. این روش ها برای حفظ قابلیت پرواز هواپیما، جلوگیری از خرابی های فاجعه آمیز و تضمین ایمنی مسافران و خدمه ضروری هستند.
در دنیای همیشه در حال تکامل هوانوردی، حفظ قابلیت پرواز هواپیما فقط یک گزینه نیست، یک ضرورت مطلق است.
NDT نقش مهمی در عملیات روزانه ما ایفا می کند و بینش هایی را در باره سلامت ساختاری هواپیما بدون ایجاد آسیب ارائه می دهد. این ابزار قدرتمند ما را قادر می سازد تا خطاهای احتمالی را شناسایی و تجزیه و تحلیل کنیم.
در میان بسیاری از تکنیک‌های مورد استفاده در NDT، سه تکنیک به دلیل استفاده گسترده در هوانوردی برجسته هستند: آزمایش اولتراسونیک، آزمایش جریان گردابی، و آزمایش رادیوگرافی. این روش‌های نوآورانه یک نمای کلی از وضعیت هواپیما، از یکپارچگی بدنه تا عملکرد اجزای حیاتی، ارائه می‌کنند.
علاوه بر این تکنیک هایی مانند بازرسی با مایع نافذ و بازرسی با ذرات مغناطیسی، مراکز تعمیر و نگهداری را قادر می سازد سطوح هواپیما را برای هر گونه ترک یا ناپیوستگی به طور کامل ارزیابی کنند و اقدامات ایمنی کلی آنها را تقویت کنند.
در دنیای کلاسیک NDT مبنا بدنه و قطعات فلزی است و تمام دستگاه های بازرسی غیرمخرب بر این اساس ساخته شده اند ولی با ورود مواد کامپوزیت به صنعت نیز ساختار NDT در حال تغییر است. به عبارتی سازندگان، دستگاه های جدیدی را به بازار ارایه کرده اند تا آزمایش های NDT کامپوزیتی را انجام دهند.